چرا آقای وزیر ادبیات ظریفانه را فقط برای خارجی‌ها خرج می‌کند؟

با دوستان به تندی، با دشمنان به لبخند!

نسخه قابل چاپ

ادبیات تند روز دوشنبه آقای ظریف در صحن مجلس شورای اسلامی، شاید باعث تعجب و حتی انتقاد برخی سیاسیون شد. اما واقعیت آن است که نوع کلام و ادبیات رئیس دستگاه دیپلماسی اصلا اتفاقی بدیع و عجیب نبود. 

ادبیات تند روز دوشنبه آقای ظریف در صحن مجلس شورای اسلامی، شاید باعث تعجب و حتی انتقاد برخی سیاسیون شد. اما واقعیت آن است که نوع کلام و ادبیات رئیس دستگاه دیپلماسی اصلا اتفاقی بدیع و عجیب نبود. 
کافی است مروری به سخنان ایشان در مقاطع مختلف بیندازیم و ببینیم که اتفاقا ایشان در مواجهه با منتقدان (اصلا مخالفان) داخلی چنان از کوره درمی‌روند که تصویر آن‌مرد یقه دیپلمات و خندان در عکس‌های بزرگ و کوچک و مواجهه با «خارجی‌ها» را از ذهن انسان پاک می‌کند. 
محمدجواد ظریف دیپلمات امروزی نیست و اتفاقا جزو کهنه‌کارها و استخوان‌خرد کرده‌های عرصه دیپلماسی است. طبیعتا چنین شخصیتی که سابقه حضور در بسیاری از مذاکرات مهم و حیاتی را دارد، می‌داند که یکی از ابتدایی ترین قواعد در مذاکرات داشتن سعه‌صدر و آرامش است. موضوعی که در مذاکرات با طرف‌های خارجی و حتی دشمنان ذاتی نظام جمهوری اسلامی هم رعایت می‌شود. 
وقتی به گفته خودش در دوران مذاکرات هسته‌ای ساعت‌های طولانی مدتی را برای اقناع طرف‌های غربی صرف می‌کرد، قطعا حلم و بردباری بسیاری را در پیش گرفت و بدیهی است که وقتی وزیر خارجه در مقابل هموطنان خود قرار می‌گیرد توقع صبر و شکیبایی بیشتری از وی می‌رود. 
اما چرا در مواجهه با طرف‌های داخلی همین اولیات را کنار می‌گذارد و به راحتی از کوره در می‌رود و با انگشت «اشاره» مخاطب خود را نوازش می‌دهد؟ 
وزیر امور خارجه مان سابقه عصبانیت و درگیری لفظی با نمایندگان مجلس را دارد. در بحبوحه امضای توافق هسته‌ای در خرداد ۹۴ زمانی که عراقچی و ظریف برای پاره‌ای توضیحات به مجلس رفته بودند، جر و بحث یک نماینده سابق و ظریف در صحن علنی اتفاق افتاد که انتشار فیلم این مشاجره جنجال زیادی به پا کرد. 
پیش از این نیز در فروردین سال ۹۴ زمانی که ظریف برای ارائه گزارش مذاکرات هسته‌ای در کمیسیون امنیت ملی مجلس حاضر شده بود، درگیری لفظی میان وزیر خارجه ظریف و کریمی‌قدوسی در گرفت. به گفته یکی از نمایندگان حاضر در این جلسه کريمي‌قدوسي از منتقدان مذاکرات هسته‌ای مدعی شد رهبر انقلاب درباره این مذاکرات به ظریف تذکر داده‌اند که این سخنان با واکنش تند ظریف مواجه شد. 
اما این همه درگیری‌های آقای وزیر نیست. کافی است فیلم یا صوت جلسات ایشان در کمیسیون امنیت ملی یا کمیسیون ویژه برجام را یک‌بار دیگر ببینیم و بشنویم که لحن ایشان با طرف‌های آن‌سوی میز چگونه بوده است. گویی یک مناظره داغ انتخاباتی بوده که «کلید» آن حمله به رقیب! و استفاده از تاکتیک‌های «گازانبری» بوده است. 
در مقابل، این خارجی‌ها بوده‌اند که توانسته‌اند از روی دیگر آقای وزیر بهره ببرند. عکس‌هایی که سفیدی دندان‌های انتهایی هم در آنها دیده می‌شود، تصاویری که یک دیپلمات کهنه‌کار به جای قرار گرفتن در مقابل پرچم خود، زیر پرچم دشمن اصلی جمهوری اسلامی قرار می‌گیرد یا تعارفات و پیاده‌روی‌های کم و زیاد همه نشان می‌دهد که «خارجی‌ها» لیاقت «محبت» آقای ظریف را بیشتر از داخلی‌ها دارند. 
شاید برخی حامیان و هواخواهان دولت و آقای ظریف مدعی شوند، آنچه در جلوی دوربین‌ها اتفاق می‌افتد، با آنچه در جلسات خصوصی شکل می‌گیرد، متفاوت است. اما یادمان نرود، جلسات علنی مجلس و حتی کمیسیون ویژه برجام (در آن زمان) هم به طور زنده برای مردم پخش شده و می‌شود. در واقع استفاده از چنین ادبیاتی تنها باعث ایجاد تشویش اذهان مردم می‌شود. 
ضمن آنکه عملکرد «منفعلانه» دستگاه دیپلماسی در مقابل مواردی نظیر بدعهدی‌های امریکا، داستان تغییر مسیر کشتی کمک‌های انسان‌دوستانه به یمن، فاجعه منا و تعرض به نوجوانان، پرخاشگری‌های حکام عربستان سعودی و... نشان می‌دهد که «خنده»ها فقط برای جلوی دوربین نیست و اتفاقا در مواقع حساس هم برخورد جدی و محکمی صورت نمی‌گیرد. 
البته نمی‌شود به ظریف چندان هم خرده گرفت. این مشکلی است که متاسفانه در دولت یازدهم نهادینه شده و جز معدود وزیر و معاون آرام، برخی دیگر اساسا اعتقادی به «سعه صدر» ندارند و در سخنان همراه با کنایه و یا حتی توهین، برای خود «ژنرال» بزرگی تلقی می‌شوند. 
از ادبیات توام با عصبانیت رئیس دولت در مواجهه با منتقدان که انواع برچسب‌ها را بر آنان می‌زند و به جهنم حواله‌شان می‌دهد گرفته تا معاونان و مشاورانی که ظاهرا در کلاس «ادبیات» هیچ‌گاه نمره قبولی نگرفته‌اند. 
شاید هم تجربه خرداد ۹۲ باعث شده که از همان کلیدواژه‌های سرهنگ - حقوق‌دان به شکلی دیگر استفاده کنند و با «آچمز» کردن منتقدان خود، به نوعی از زیر بار مسئولیت و پاسخگویی شانه خالی کنند. 
اما متاسفانه این حافظه فراموشکار یادش نمی‌رود که یکی از «سو»های دولت یازدهم که در سخنرانی روز تنفیذ هم عنوان شد، «احیای اخلاق» بود. اما آنچه ما و مردم در سه سال اخیر دیده‌ایم، چیزی با اختلاف زاویه‌ای نزدیک به ۱۸۰ درجه بوده است. 
متاسفانه رفتارهای تکراری در برخورد تند با داخلی‌ها و خنده‌های بلند و کوتاه در مواجهه با خارجی‌ها نشان می‌دهد که آیات قرآن را هم فراموش کرده‌ایم. آنجا که خداوند فرمود: «محمّد(ص) فرستاده خداست؛ و کسانی که با او هستند در برابر کفّار سرسخت و شدید، و در میان خود مهربانند»

لینک کوتاه مطلب:

http://jkarimi.ir/?v=949